عاشقانه و .........

تنهای عاشق

شاعر: تنهای عاشق

تقدیم به کسی که نبودنش حتی درذهنم نمیگنجدZ""

                    

 

سـایه

ازپشت دیوار

سایه ات روی باغچه افتاد

من سایه ات را آب دادم

رشدکردم تا آسمان

ومن دیگرندیمت........                                       تقدیم به پرستوی همیشه دراوجم

          ........ سال وچند ماه دارم

درسم را تازه تمام کرده ام"برا ارشد گاه ورقی می زنم

دوست زیادی ندارم"شاید به تعدادانگشتان یک دستم برسند.

کینه‌ای و عصبانی بودم

نه مظلوم نه سربه زیر

گاهی همه رادشمن وگاهی همه راهم درد می دانم.

نه میخواهم حرفهای سنگین بنویسم نه کلماتی که خودم نیزمعنی‌ا ش رانمی دانم.

تنها هستم

عادت کرده ام

اززندگی ام

بایدراضی باشم              

                          

نامه

پرستوی پرواز من

یاد زیبایی در ذهن من.

سالهاست دلی درردپای تو جای مانده است.

وقلبی درندیدنت شکسته است

باتوبودن

تمام زندگی مرابس

         وبی توبودن

آخرین اکسیژن نفس

هنوزامتدادچشمانم بدرقه ات میکند.

                              وهنوزپایی هست که همراهیت کند.

ای ابتدای داستان عشق

ای آئینه ی زلال وپاک

                            وای همیشه طلوع من

می دانی خسته شده ام هزاین واژه ها

آدم را پیچیده میکنند

                    ازآدم سواری می گیرند

پس می خواهم ساده ی ساده ازدل برایت بگویم"ازنو:

سلام..........

دلم به شمارستارگان برایت تنگ شده است

وبیشترازاین شمار

                                                   دوستت دارم  I LOVE YOU"Z"

                                

              

نامه

دیشب باران نم زد ومن نم باران را برایت فرستادم

تا نامه ام بوی طراوت بگیرد

تا آسمان دل تو نیز بارانی شود و با هم خیس شویم

به ماه نگاه کردم یاد توافتادم

یاد پاکی دلش

                یاد رمزنگاهش

برگی برایش از باران گرفتم تا بوی لحظه ی اینجا را بدهد

بوی تازگی

             بوی روئیدن

                          بوی زندگی بدهد

همیشه اینگونه است

وقتی کنارم هستی

وقتی می بینمت

                     وقتی حست می کنم

نمی دانم که شاید رفتنی"پشت درمنتظر توست.

وحالم محبوبم

که ازم دور شده ای چقدردلم برایت تنگ شده است

چقدرتورامی خواهم کنارم

وچقدر بی تو شب شده ام.

خوابت را دیده ام

کنارم نشسته بودی

 و دست دردست هم  به هم نگاه می کردیم

ازدوردستی به تو اشاره کرد

تودستم رارها کردی و من صبح شدم

نمی دانم تعبیرش چیست؟

نم دانم چرا برایت نوشتم

آخرچشمانت گرفتار هستند

وقت خواندن ندارند.

چه دنیای سردیست!

چقدرراحت میگذرندازکنارهم آدم ها

وچه راحت فراموش می کنند

دست کمک رسان دیروز را

وچه راحت می روند

وچه راحت گلهای خاطره را

                                     زیر پاهایشان له می کنند

وچه راحت می گویند:

                          

                                                "خداحافظ"

                            

                                   

پرواز بی تو

تو مردابی و من

                     فرورفته درتو

گله ای ندارم

اگربخواهی٬ خواهم مرد

اگرگم شدم از تو

اگرمیان آتش عشقت

من مردم

گله ای ندارم

جای پایت را درنگاهم خاطره خواهم کرد

انتظارراسرکوب

اگرسیاهم

اگرروزنه ای نیست برای رسیدن به عشقم

گله ای ندارم

تو اوجی

توخودپروازی

نه پریدن می دانم

نه پروازبلدم

سزاوار نیست که به خاطر یک ناشی

پروازرا ازیاد ببری

برو

آسمان پرواز می خواهد

                             

سرمای عشق

برف برتن پردردم نشسته است

سایه ام را گم کرده ام

در این عصر سرد وبی عشق

در این حجم سردوبی عشق

روی تنهاییم می بارد

چه با خشم می زندبرقلب شکسته ام

برگ ها زیر برف زنده به گورخواهندشد

آب از حرکت می ماندآرام

                                  تسلیم این برف

لانه ی عشق راتسخیرمیکند

وچه غریب است این عشق

در این انجمادمحبت

رفتن تو بهارراباخودبرد

آفتاب چشمانم!

اینجاسرماست٬

دلم بی تواتنهاست

طلوع کن

آب کن

ذهن پوچ یخ بسته ی

                             بی تو بودنم را...............

                                  

کاش

کاش

کاش می دانستی چقدر"دوستت دارم"

مادر عزیزم

یادزیبایی در ذهن من....................

                             

تو

همیشه عشق کتابی نا خوانده است برای تو

وماه٬مثال امتدادیادتو

وباران٬ریزش تمنای نگاه تو

وگل٬گفتن با صراحت است ازبوی تو

وگل٬یادگاریست دراتاق تنهاییم ازیادتو

وچشم٬ماندگاریست به جای پای تو

وقلب٬آمهده ی شکستن است برای تو

وبیچاره بازهم دلکه خانه ی تنهایی وسرمای توست.........

                              

مرگ تدریجی

به روی مدارزندگی ناگزیرمی چرخم

و به اجبار 

طعم تلخ بودن رابدون تو مزه مزه می کنم

کالبدتهی ازیاد ت باغچه ی شب را آب می دهد                 شب می روید

ساقه های غم٬بربدنم می پیچدوسیاه رفتن را

در رگ های هیچ از تو

تزریق می کند

خمارمی شوم

انعکاسی گنگ ازآنچه نیست

مرابه وسعت پیراهنت تب دارمی کند

وتومرامی نویسی

کویر می شوم و

ذره٬خاطره ی تو رافراموشی تبخیرمی کند

واشعه های دوری تو

چشمان خیره ام را می زند

 وچشمان مسافرم را

 میان راه پیاده می کند

بالهای فراموشی بربالای افکارم باز می شودو

تولدرفتن تو راجشن می گیرد

وحسرت چشمانم رافوت می کندوخاموش

درساحل خواب دراز می کشم و

رو به سوی موج ازدست دادن عشقم می روم

چشمانم رابه موج می دهم تابه دریا ببرد

مرگ من بی تو تدریجی شده و

درعمق دریای خواب

مرده ام..................

                        

                              

سفر

دنیاسرش گیج می رود

حالش خوب نیست

راه می رود

می چرخدسبزمی شود

می چرخدشب می شود

بی گمان چشمانت را٬مست کرده این دنیا

پرستو٬

         زیبا

                         هجرقانون توست

چه می شدقانونی نبود

رهایی رفتن بود

چه می شد دربندی نبود

آزادی رسیدن بود

چه می شد

رفتن حرف گنگ فراموش شده ی ذ هنت بود

چه می شدچهارجوبی نبود

برای پرنده های درقفس

چه می شد برای پاسخ رفتن

جوابی حتی غلط نبود؛

هیچ

می ریزدبرروی سپیدی ورق

وقلم را خواب می کند.

من وغم٬گیج آخرن پیمانه

وسیع می شویم چون شب

وآخرین پیک مرگ را

                             یکجا

                     با مزه ی تنهایی می نوشیم.

           

چه فرقی می کند

هرچه به تونزدیک تر می شوم

                                         دورترمی شوم

شب ترمی شوم

هرچه دست وپامی زنم برای نجات

                                         فروترمی روم

مرده تر می شوم

می خواستم همیشه چون پرستواوج باشم

اما هرچه تمنای بیشتر

پست تروحقیرتر

تکیه گاهم٬مرگ است

چون درخت٬هنوزایستاده ام

اما این فصل

فصل آخرم هست

دیگرسبزنخواهم شد

مغلوب ازغروری که داشتم

مملو ازعشقی که نیست٬ رفته

نه پیری که دامن بگیرم ازاو٬گم نشوم

نه توای پیرجوان!

کدامین روزطالع من است رفتن

شاید دیروز

برای که فرقی کرده است

نه آفتاب به ماتم نشست

نه ماه به شیون

نه ستاره کم نورشد

نه چهارپایی از جا گریخت

نه درختی زردشد

نه توقلبت شکست

وفرداگل سرخ باغچه مان

                               غنچه اش  

                                           بازخواهدشد

تنها من ازغم دوری عشقم زردوخزان شدم...........

دیگری

امشب میروم   تا توبمانی

امشب می گریم

               تاتوبخندی

امشب سکوت می کنم

               تاتوفریادکنی

امشب تمام می کنم

               تاتوآغازکنی

وفرداخواهم رفت

             "تنها"

تادیگری را

             "عاشق"بمانی.

                          

ماعوض شده ایم

ظهراست

کناررودی نشسته بودم

سایه ام چقدربزرگم کرده

 اینقدربزرگ که یک پل

                        برروی رودزده ام

یک گل سرخ اما پژمرده

ازروی پاهایم ردشد

دست درازمی کند "می گیرمش

چقدرمرده است

رهایش می کنم

خالی ازاعتقاداست

هرجارودبخواهدمی رود

کنارم درختی ایستاده

سکوتش تمام حرف هاست

وقتی بادشانه می کند موهای پریشانش را

این ایستادن

             این نگاه

                      این رحمت شاخه ها

چقدرشبیه پدرم می ماند

دستم راروی قلب بادمی گذارم

تندمی زند

اوتمام راه رادویده است.

گندم ها چه زیبامی رقصند

                                بانفس باد

بافریادمی رود

                 باگذشته

باخاطرهایم٬باعشق ازدست رفته ام

                           باتو

                                باخدایشان

حسادت می کنم؛رویم رابرمی گردانم

چشمانم را می بندم

تکه ای ازنگاه کودکی ام

جای مانده پشت پلکهایم

برای برداشتنش؛کافیست

آن صدای مرگ زای ساعتم راخفه کنم

کودک شدم دست دنیارامی گیرم تا گم نشوم

با رویا تا رویا می دوم

باخواب بلندبلندمی خندم

چقدرشیرین است

                    چقدرصادق وراست

مادرم می گوید:

                 دستت را دردیگ آب جوش نکنی

ومن لجباز

این کاررامی کنم

وتابازکردن چشمم

تمام راه رامی سوزم

گم شده ام ازشعر

                    دوباره می نویسم

آن طرف تر٬میخی آهنی به دیوارزده اند

که مهربانی ازآن آویزان است

آهن؛چقدرکلمه ی سردیست

بی محتوا وپوچ

ازآهن درمی سازی وپنجره

کجاخودت راپنهان می کنی

برای لطف ومهربانی وگرما

زینب من ازقرن جدیدگله نکن

                           سال همان سال است

                                           ماعوض شدهایم........

اشک

اشک نعمتی است

واگراشک نبود

توراهرگزباورنمی کردم

دلم به وسعت گریه گرفته

بغض امانم نمی دهد

وای خداتو مراباورکن

          قلم باورق

                        چشم با اشک

          دل بایار

                        ستاره باماه

          گل بابرگ .....وتنهایی بامن.....

 

باران عشق

چه راحت بی عشق شدم

باران چه سرداست

می مانم تا خوب غرق درخیس شوم

دیگر عشقی نیست

که آسمان کتابم پرازواژه های عاشقانه شود

باران شده ام خیس خیس

شره شره بی تو خواهم ریخت

سخت بود

           اشک ها ریخت

                         دلی شکست

                                      قلبی شدت گرفت

                                                     پایی ایستاد

                                                   عشقی رفت

       چشمی خیره ماند

                      ودستم به ناچارنوشت:..................

همه تورامی بینند

خسته ازتنهاییم

باخود کلنجارمی روم

دردهای ساعت های تنهاییم

کم کم دهن گشوده اند

بخدا خسته ی خسته ازاین دوره ی بی احساس

ازاین گریه ها که دیگر پاک نیستند

ازاین شب به خیرهای دروغی

نمی دانم گرمای آتشین پدر

                                کجادفن شد

آغوش مادر

                               کجافراموش شد

که امشب ازسرمای بی پدر

به آغوش بی مادرپناه برده ام

چقدرخسته ام

                     نمی دانم

چقدردرونم سرماست

نمی دانم گرمای مادرراازیادبرده ام...............

زیبایی دستان مادرم را٬کدام چروکین با خود برد

کدام بارکمراستوارپدرم راخم کرد

                                   من کجا می شکنم             کجاازیادمی روم

سیگارتنهاییم خاموش نمی شود

وای از دوری آدم ها

نمی دانم دراین دفترسپید

چگونه فریادم به گوش تو خواهدرسید

چشمانم تا ابد به قاب عکس خیره خواهدماند

                   به خنده ی غبارگرفته

به چشمانی که سالهاست لذت خواب راحس نکرده اند

به لباسهایی که با مرورزمان دیگربه تنم نخواهدرفت

وبه چشم هایی که با سکوت  اززندان شیشه ای نظاره گرتمام هیاهوهاست

اشکی برای گلویت خواهم ریخت؛

به هیچ چشمی دل مبندکه چشم ها نیزخستگی تورااز یادخواهندبرد

ودرآخرکلام به قول خسرو":درسرزمینی ما پرندگان همه خیسند

                                درسرزمینی که عشق کاغذیست؛انتظارمعجزه رابعیدمیدانم  "

                             

   

                            

                                      

عشق یخ زده

شب رسید

تنهاتکیه گاهم سایه بود

                             که مرد

امید چراغ قرمزی بود

که هرگزسبزنشد

تماشاسوخت درنگاهم

فریاددرگلویم یخ زد

وصدام گرفته شد

                    درحنجره ا     

                              رسوب کرده ام درهیچ

سکوت کردم درخود

دلیل باریدن می خواهم

آسمان چشمانم ابریست

چگونه تورافریادبزنم

ای همه ی من

برای فهمیدن گرما باید زمستان شد

برای رسیدن به تو

                         باید" تنها...................".

رفتن تو

نیمه ی ماه درآسمان

                            گیاه دراوج رویش

تمنای خاک٬نوشیدن آب

بوی نم خاطره ها

بوی فراموش نشده ی تو را می دهد

دراین تنهایی دم کرده

                         نفس جان می دهد

دراین کالبد سکوت

                         بیهوده منتظرم!

                         اشک غمگین است

نه گریه شد٬پل فاصله ها

نه من رسیدم به" تو"!

                         چشم هایم منتظرند

پابه جاده ی تو می گذارم

                        می آیم

                        "اما افسوس خیلی گمی"........

انتظار

باسنگ به شیشه ی یاد می زنم

خاطره را می شکنم

آفتاب را پشت شیشه آزادمی کنم

برای دل ادا درمی آورم

شایدبخندد

پائیزراآب می دهم

تنهائیم رادوباره می شویم

نگاه پرحیرت خاطراتم را

باقلم مهرمتر خواهم کرد

خودم راتنبیه می کنم

تا دیگربه تو دروغ نگویم

نگاه پرعطشباغچه را باآب

آشتی خواهم داد

اگر  محبوبم تب کرد

کنارش می نشینم

دستمال خیس٬روی پیشانیش می گذارم

واگر تو پیشم نیامدی

                         منتظرت می مانم

واگرتونیامدی

منتظرت می مانم

واگرهیچ وقت نیامدی

بازهم منتظرت می مانم.

                            

طناب تنهایی

ستاره هایم رایکی یکی چیدند

                                 ماهم راازمن گرفتند

شب شدم

           تاریک وتنها

هیاهودرمن گم شد

                                   سرماحاکم مطلق اینجاشد

ومن مطیع وفرمانبر

چه کنم

کجا فرارکنم

که هرجاروم٬

بازهم در شبم

         چه کنم

بدون تو طناب تنهایی به گردنم   

  

به چهارپایه می نگرم

ودرعین ناباوری٬چهارپایه راکشیدی

                                   ومن به تنهایی جان دادم                                                                                                                

                                       

  لحظه های مرده

پشت این دنیای سردوبی عشق

                                      آرام وتنها

پشت این نقاب خنده

                                      سردورسوا

لبریزم ازتب

                                      سرشارم ازغم

لحظه های مرده زتو

شب که خلوت من روزی

رفت٬

بوی مرگ فاش می کند

زیرپلک هایم غم دل را؛

آئینه عوضم کن

بازهم چاپلوسی بنما.

تلخ چرا؟

سکون چرا؟

می سوزم دراین آتش

هیزمش تو چرا؟

برای من تنهاماندن یعنی قانون

برای تو دربندکردن

می دانم خواهی رفت

می دانم وجودت ازعشق برایم کینه شده است

می دانم دست هیچ باید بتکاند خستگی چشمانم را

ازنبودنت

ازچشمهای هیچ ازعشقت

ازغروب مرده ی بی طلوعت

                                     ازاشکهای مملوازکینه وتنفرت

ازسردی دستانت

می دانم که رفته ای ودیگروجودت از وجودم تهی است

شکایتی به تو ندارم

برو٬شادباش

               بدون نگاهی به غربت چشمانم...................

سکوت

چشمانم تب کرده اند

لبانم سکوت اختیار کرده اند

چه شده درمن؛

من که غوغابودم

این آرامی؛

این نگاه بی معنا برای چیست؟

تو که دیگرنخواهی آمد؟

این بی تابی برای چیست؟

نه حرفهایم٬نه امیدهای بربادرفته ام

تسکینی برای من نیست

یا باید ازاین غم که بامن رشد کرده برید

یابایدازتوعبورکرد٬ازدل پرازکینه ات

یا بایدازتوبرید

هیچ کلام جدیدی درحرف هایم نیست

همه تکراروتکراروتکرار............

هیچ چیزجزتو روزهای اولم برام تازه نیست

هیچ چیزجزآنکه محبوبم دوست داشته باشه

 آرامم نخواهد کرد

                         

                              

مرده ی تنها

درخشک زارمی شود رویید

                                   گل شد

درسبزراه می شود رویید

                                  هرزه شد

برگی کنارم افتاد

ازرگ ها ی پرزهیچ

می توان فهمید

خواهدمرد

درخت خشک ازروییدنش کناررود

دردناک است

تارود٬زنده ماندنش

                               چند قدمی فاصله است

ودرخت کنارزندگی

                        کنارنفس

                                   کناررویش خواهدمرد

سایه ام روی تنهاییم سر کشیده

                            به مکان خویشتن رسیده ام

به دنبال فسیل خویش درمانده ام

ودورازتو

                        بدون حرف

                                       تنها٬

                                          مرده ام.............

تیر

امتدادنوشته ی عشق

                            به غروب نزدیک است

ورسیدن به تو

                            برای من معمایی عجیب

ای دل بی قرار

ازتونوشتن وتکرار وتکرار

توهمه  تیری واسفند منم

به تونخواهم رسید٬می دانم

توپرستویی واین پرغم منم

تو نه نشان ازمن می گیری٬

                                  نه ازجان برمن می میری

من همه ی مردم تو شدم

تو ازاین تو٬چرانشان ازمن نمی گیری؟

من عبورنخواهم کرد میمانم

من با انتظارابدیم

من منتظرمی مانم

تا توای محبوب عزیزم

درآسمان چشمانم اوج شوی

واین بار٬ردنگاهم

                                 رهایت نخواهد کرد

تاایمان بیاوری

                    به چشم هایم

                    به عشق پاکم

             به دوست داشتن هایم.........                          

برای تو

تورابرای تو می خواستم

                                توراگلی می پنداشتم

بوئیدمت٬ مست شدم

                                چیدمت ٬عاشقت شدم

تو رادرگلدان ترک خورده ی دل ریختم

                                لبریزشد٬نوشیدمت

تورانه برای هوس

                                تورابرای نفس می خواستم

تو رانه برای عرف وعادت

                                تورابرای لحظه می خواستم

تو را نه برای رسیدن

                                تورا برای رفتن می خواستم

پشت چشمانم

زمان هنوزباتونفس می کشد؛

گم شده ام از تو

ای تو خود عشق

  ای تو آرمانی ازپیدا

کجا گمت کردم

کدامین موج دستت را رها کرد از من

کدامین موج تورابا خود برد به دور٬بی من

تهی ازدردوغم منی

با دوریت چه کنم؟

برای توزنده ام

برای تو..........

برای تو.........

عصررسوب کرده در هیچ

چقدردورشده ایم ازهم

چقدرسردیم

چقدرفاصله ها می فروشندارزان

نه دستی که به یاری دست بگیرد

نه دوستی که تورابرای تو دوست بدارد

عشق گمنام شده؟

ومهر٬پشت بوته های احساس به خواب رفته

نه موجی ست که بیدارکند

نه حرکتی ست که تلاش شود

سکون٬ تنهایی٬ بی کسی

پربارترین درخت سال است

اشک٬

سخت می ریزد

وگریه باهمه ی سکوت حرف هایش معنایی ندارد

چه عصریست

پدرواژه ای که هرگزباورش نکردم

ومادر

کاش می فهمیدمش

کاش آغوش مادرفقط برای کودکی نبود

وکاش بوسه های پدررافراموشی نمی برد

چقدردیوارساخته اند

چقدربایدخواهش اشکی را کنی٬ تابریزد                                

 هیچ کس کارش عشق ورزیدن نبود

هیچ کس دوستی را اوج ننشست

همیشه آنکس که دوستش داشتم

کنارم نبود٬ روبرویم بود

ودرحال سبقت گرفتن ورفتن

کاش امشب که اشک مرهم نبود

آغوش مادربازبود

کاش دست نوازش گر پدر

ازسرم کوتاه نمی شد

کاش به دوری سنگ می زدیم

تا نزدیک نشود

کاش قلبمان پاک بود

ودعاقبل ازرسیدن مستجاب می شد

وای کاش

درعصررسوب کرده در هیچ   "عاشق"نمی شدم

                                      

                                 

راه عبور

توخودزخمی

                  تو مثل قرص مسکن

تودووم نداری

                  تو یه روزپاییزوزردی

یه روزسبزی و بارون

                  تولحظه ی داغ و گرمی

توعین موادمخدر

من رو ازپا دروردی آروم آروم

توسراب چشمی

                   تو صداقت عشقی

تومثل پری آسمانی

توغبارراهی

                  تودیوارمرگی

                  تکیه گاهی اما سردی

من راه عبورم

پابذارروهمه ی دردم

                 تو گذر کن ؛

                 به خداخسته وسردم..........        

به نام معبودپاییزوعشق ودلبستگی

بی بهانه "..............."عزیزم سلام...........................

پاییزگوارای وجودنازنینت نازنین ........ ٬با روزهای مانده به آغاز چکار می کنی؟راستی چرا هرچه میشمارم تولدت   نمیشودمن تقویم را ورق بزنم وآن وقت بگذریم...........

هرروز تولدتوست٬هروقت برگی می افتدمرغی بال بازمی کند غنچه ی بهاری نوشکفته ای ادرآب برکه ای زلال میبیندو خودراشناسد.هروقت آسمان بغض می کندباران گلوی شمعدانیهای صورتی راکه کم کم رنگ می بازندبه هوای آمدن توتازه می کندوهروقت می آییودلم می خواهدبمانی امامی روی.

من وپاییز قرارگذاشته ایم به آن سه فصل دیگرهم سپرده٬امسال زودترتولدت می شود ٬لطف میکنی کمی زودترکبوتران هلاک چشم به راه عشق خیس ازاشک دلم رابه آرزویشان برسانی.

............ جون٬ای تنهادلیل ردکردن هردلیل وای تنهابهانه ی آوردن هربهانه دیوانه ی برق نخست نگاه توام بایک جوربی تابی ازنوع بی بازگشتش.

........... عزیزم می دانی که چه می گویم٬دیگراناگربخواهند

بدانندهم نمی توانند.فدای انعکاس فروغ بی نظیرچشمان روشن معصومت٬دلم تنگ است برای خودت٬تولدت جادویت٬ سرزنشت ٬  دلم برای هرچه هستی جزسفرت..بگذارپرنده ی سرگردان نگاهم درپناه آلاچیق مژگان مجنونت تا ابداحساس آرامش کندوآتش عطش مراباجرعه ای که هیچ کس هرگزازهیچ چشمه ای ننوشیده٬خاموش نه٬شعله ورترش کن.

من کلبه ی خوشبختی توراروزی باگلهای شوقم فرش خواهم کردوبرایت سایبانی ازجنس پناه پروردگارخواهم ساخت

وقشنگترین لحظه هایم رابه پای ساده ترین دقایقت خواهم ریخت تابازهم بدانی که من عاشق  ترین پروانه ات بودم٬مجنون ترین دیوانه ات هستم وچه بخواهی٬چه نخواهی درخانه ی دلت خواهم ماند باعاشق ترین لهجه ی که یک لیلای با وفاسالهازیرسایه ی خورشیددرصحرا آموخته است

بایک سبدآرزوی درحال رسیدن وسرخ ترین حس پروازمرغی که می داندهرگزنمی رسدنه تنهابه توبلکه به هرکس که روزی ٬ثانیه ای دراین دنیابوده٬به کسی که فرصت دارد هنوزهم دراین دنیاباشدوکسی که درتالارانتظارسرنوشت٬ شمارش معکوس خودرابرای به دنیا آمدن آغاز کرده است.

.............. عزیزم٬ای امید زندگیم٬تولدت راتبریک می گویم٬ دیرنیست روزی که همه به قول سهرب ترابه هم تبریک می گویند                             

"عزیزم   ............  جون"

                   

                        ۝۝لمس بودنت مبارک.۝۝.

                              

افسوس

من پایان غروب عاشقی بودم

توآغازطلوع دیگری بودی

تمام راه راتشنه دویدم

اماتوازمن تشنه تربودی

برای رسیدن به تو عشق راتمام کردم

وتوخودمحتاج ابتدابودی

برایت کویرراباریدم

وتوخیس ازعشق بودی

من آمدم وتو رفتی

ودراین رفتن

"افسوس"

غرق گم شدن بودی.        

به خاطراونمی گریم

این اتاق خالی آنقدرهابدنیست٬حتی درتنهاییم دوستش دارم

نمی خواهم به اوفکرکنم٬منتظرتلفن هم نیستم

فیلم آخرشب ولحظه ی وداع دوعاشق

قلبم به درد می آید٬چشم هایم پرازاشک می شود

امانمی گریم٬نمی گریم

به خاطراونمی گریم٬ازاودل کنده ام

بادوستان بیرون می روم٬کمترخانه ام

می داند که وضع بهترنمی شود

این درطالعم نوشته

شایدازکنارخاطراتش بگذرم

شایدمرادراین کوچه هاحس کند٬درزیرشرشرباران

امانمی گریم٬ نمی گریم

به خاطراونمی گریم٬ نه٬ نمی گریم

ازاودل کنده ام

آخرین باری که گریه سردادم

درآن کوچه پس کوچه ها بودم مث دیونه ها شده بودم

بعدظهربود

چشمانم به سایه هاوسو سوی خیابان٬بازوهام خونی با دلی

شکسته٬مث دیونه ها شده بودم واو به دنبالم٬

انگارحرکاتش ٬حرف هایش٬همه ازروی تنفربود

ازروی انتقام٬انگارتاوان عاشق شدن را پس می دادم

تاوان همه چیز را

تاوان ازدست ندادنش را

بهای این گریه را پرداخته بودم

وکلامم همان کلام دیرینم:

خداونداچراتنهام گذاشتی٬من جزتو که کسی رو ندارم

باورنمی کردم که به کس دیگری تبدیل شده ام

دیگه به خاطر اونمی گریم٬نه نمی گریم............

دیدار

زندگی دراین دنیا ی خاموش

کسی نمی داند ٬هیچ کس از من وتوچیزی نمی داند

بی صدا با هم سخن می گوییم

کسی نمی شنود٬ حتی یک کلمه                          

ومن هستی ام رامی دهم تا لحظه ای باتو باشم

ومن هستی ام رامی دهم تا لحظه ای باتو باشم

درخوابی خوش کنارتو می آرامم

وسخت درآغوشت میگیرم٬تاسپیده دم تورادربرمی فشارم

باچشمان خاموش به هم می نگریم

به تو می نگرم وتومراتماشامی کنی

هرچه دارم می دهم که اینک ببینمت

آری همه ی هستی ام رامی دهم تا لحظه ای باتو باشم

آه چه اهمیت دارد که مردم چه می گویند

می دانم که این رازفاش نشدنی ست

وعشق تاابدباماست

بایددیواری کشید ٬برگرداگرداین دنیای خاموش

به این سوبیاوبامن حرف بزن

ومن هر چه دارم می دهم که اینک ببینمت

آری من هرچه دارم می دهم که اینک ببینمت

برای توهرچه دارم می دهم که اینک ببینمش.......

                               

در توبمیرم

شب می کوبد به شیشه

خواب در می زند

بی اعتنامی نویسم

درفضای سردوبی روح اتاقم نشسته ام

بوی غم و تنهایی

                    شادی رابارها کشته است

دراین اتاق گرفته

نه پروازیست ازپشت پنجره

نه آوازیست ازدرون حنجره

سکوت٬آشنای دیرینه است با من

دست به دست خاطره می دهم

ذهن رفت

دستم می نویسد

بازتو

هنوزچهره ات شفاف است

می دانم عشق من دروجودت خالی ست

غم می آوری

ولی چه کنم

               که هنوزباوجودت نفس می کشم

می دانم٬دستت اگردردستم باشد

به ناچاری است

گرمایش برای من نیست

می دانم تلخی

چشمانت فریب سراب است

ولی چه کنم٬

که اگرازتوننویسم

پاییزخواهم شد

خواهم ریخت

می دانم که توزهری

امابازهم باتمام وجودم چون عاشقتم٬دوستت دارم٬می نوشمت

درتوبمیرم ٬بهترازآن است

                                    که"تنها"بمیرم..................

خداحافظی

جمعه ی تب دارباهمه ی دلتنگی

خط خودرابه روی دیوارشب کشیدوسیاه شد

دلم بازبی تاب تو بود

نگران وخسته ازسکوت انتظار

مرهم دردم آسمان

دستهایش را چون آغوش باز کرده

ورابغل می کند ومی بوسد

اما این گستردگی با همه ی وسعتش٬دلتنگ ترم می کند

آسمان٬رنگ بدرنگ هجرودوری می شود

وعشقم باهمه ی پاکیش

بوی تلخ رفتن

کجایی امشب

تکیه گاه خالی

ای  عشق من که با نگاهی به سرم آوارشدی

کجایی

           دلم یاد توست

یادچشمهایی که با یک  نگاه خرابم کرد

یادتواموبی تو ازسراب چشمانت آب می نوشم

دعایت می کنم امشب

اگرزمینم وتو ازمن گذشته ای

رهایت می کنم٬بگذر

خاطره هایت رادردل

نهان می کنم

واگرشودبه راه عبور٬عابرمی شوم

می خواهم اگرشدبا نوشته هایم به خدات بسپارم

و به امید روزی که دستانم رادر دستانت حلقه کرده باشم

وبرای همیشه سفت خودم را درآغوشت بفشارم

امیدوارم آن روز دیرنباشد.

واکنون با نوشته هایم تمامت می کنم هر چند که هر چی ازت بگم تمام شدنی نیست.

کلام آخردریک جاشایسته وسزاواد است درجایی که کلام

 "دوستت دارم"باشد

به امیددیدار"................ جون".

                                      

نفرین ابد

بیزارم ازاین زیستن

ازاین خون دل خوردن وبه جبر خاموش ماندن

ازاین زیستن بیهوده

درپشت دیوارهاومیله هابستوه آمده ام

ازتکراری این روزهای تاروبی امید

که درنگاه رنگ پریده شان ،جزحدیث مرگ دل،

چیزی نمی خوانم

واین شبهای تیره وپرملال

که درسکوت مبهم وپایان ناپذیرشان

هزاردرس ازآرزوهای بربادرفته،نخوانده دارم

بتنگ آمده ام

ازاین روزگارعبث ومتواترعمرخویش

که شب وروزش

بسیارغم ازره رسیده را به دل میکشاند

خسته شده ام

آری اززادوولداین روزوشبهای هرزه گرد

زندگی مذلت بارم،وبابیانی ساده تربگویم:

هرلحظه مردن وزنده شدن تدریجی ام

بتنگ آمده ام.

ازگذراندن این نفرین ابد که "زندگیش"می نامند،سیرم

شایدزندگی نه این است،ومن دررٶیام،

وشایدهمین است،

ومن ازروزاول،کفاره ی گناه دیگرانم

امااگرزیستن این است،هزارآرین برمرگ،

می پذیرمش باآغوش باز

چراکه پایان جاویدیست،براین نفرین ابدبتوان بی نهایت

دلهای سیاه

دردخواهش هاوخواسته های دل تو،

تاریکست بسان شبهای بی ستاره ی تنهایی من،

سخت است خودکم بینی وطریق به عبث پیمودنت،

بسان شتاب رفتنهای بیهوده ی من،

همانندسینه ی آلوده به چرک ولبریزازخصومتی می ماند،،

آن سینه را که توبرآن سرنهاده ای،

دلهای سیاه همیشه درچنین سینه هایی نهانند،

که باظواهری فریبنده،

امثال مارادرمیانه ی راه تنهامیگذارند،

بسیاردشواروطاقت فرساست،تحمل لبخندچنین یارانی،

چراکه بیشتربه زهری می ماند،

که ازنیش مارهای خوش خط وخال،

به هنگام نوازش می بینی،

مثال گم شدن دربازارهای شلوغ می ماند،

سرگذراندن روی این سینه ها،

ویااینکه دردستهای آدمی طرار،بگذاردرهمی را،

پس بهوش باش که درمیان ازدحام این بازارها،

وعشوه گری این طرارهاگم نشوی،

درخاطرت بسپار،که باختن این فصل ازجوانی،

قماریست که قیمت زندگانیت تمام خواهدشد......

منتظر نکات بعدی باشید

                                                  نه حسرت را.