هواپیماهای نسل آینده

هواپیماهای نسل بعد بدون بدنه‌ی کلاسیک

چرا هواپیماهای نسل بعد بدون بدنه‌ی کلاسیک ساخته می‌شوند؟

زیرا در مسابقات هرچه بزرگتر هواپیما‌های کلاسیک با بال و بدنه‌ی مشخص از یکدیگر به نوعی به محدودیت نهایی خود می‌رسند. .........................

 به پروژه‌ی A3xx ایرباس بسیار بزرگ جدید با دو عرشه و ظرفیت 683 صندلی در این نهایت دست پیدا می‌کند. نخستین محدودیت از نظر مکانیکی است بدین معنی که معمولاً بدنه‌ی دماغه‌ی هواپیما باربر نیست بلکه این بالهای هواپیمایی هستند که این کار را می‌کنند.

نتیجه اینکه در محل اتصال بالها نیاز به نیرو و استحکام زیادی است که عمل کردن آن از ابعاد بدنه‌ی هواپیما هم بزرگتر است.

محاسبات ثابت کرده که وقتی ابعاد هواپیما دو برابر وزن افزایش نمی‌یابد بلکه هفت برابر می‌شود. مثلاً در مورد A3xx باید خاطر نشان کنیم که برای فرود وزن سیستم فرود هواپیما شامل چرخها و دستگاه‌های وابسته به تنهایی به 23 تن بالغ می‌شود.

دومین مسئله به موضوع قابل‌توجه دیگری ارتباط پیدا می‌کند. بدین معنی که هرچه هواپیمای کلاسیک سنگین‌تر شود برای اینکه هنگام پرواز دچار شکستگی نشود باید انعطاف‌پذیر باشد.

از طرفی این انعطاف‌پذیری ضروری برای بالها منجر به ایجاد نوع دیگری از خطر می‌شود و در واقع اگر بسامدهای(فرکانس‌های) شیوه‌های مختلف ارتعاشی ساختار هواپیما و اهرمهای کنترل برهمدیگر اضافه شوند پدیده‌ی تشدید یا (زردتانس) بوجود می‌آید در این لحظات که تکان ارتعاشی پدید می‌آید که اثر انفجارآمیزی در پی دارد. به طور مثال یک گروه از سربازان را در نظر بگیرید که وقتی با ضرب‌آهنگ قدم‌رو از روی پلی عبور می‌کنند احتمال شکستن پل بسیار زیاد است. بال پرنده یا هواپیمای جدید چنان ساخته شده که بدنه و شکل بال پرنده است که می‌تواند حمل و نقل 1000 مسافر یا بیشتر را تأمین کند.

به چه دلیل هواپیماهای آینده فاقد دم خواهند شد؟

به این دلیل که پرنده فقط به داشتن بال‌ها اکتفا می‌کند و ضمناًَ این کار از نظر ابعاد دارای امتیاز اقتصادی است وقتی با تغییر شکل و حذف بالها به شکل مجزا هواپیما سبک‌تر می‌شود نیروی اصطکاک آئرودینامیکی آن هم حدود 25% درصد کاهش پیدا می‌کند. بنابراین حدود 20% درصد در مصرف سوخت صرفه‌جویی می‌شود. نتیجه اینکه هواپیما می‌تواند همان بار مفید را در همان فاصله‌ی هواپیمای کلاسیک اما با هزینه‌ی 15% درصد کمتر حمل کند.

بال پرنده مدرن کارکرد تعادل ایستایی (سیستماتیک) دارد برعهده‌ی یک سیستم تعادل‌سازی مصنوعی برمبنای فرمانهای پرواز الکتریکی می‌باشد به همین مفهوم تکنولوژی است که بمب‌افکنهای B2 آمریکایی در شرایط تعادلی مانند یک هواپیمای کلاسیک پرواز می‌کنند.